Zoekresultaten

Waarom ik niet meer streef naar professionaliteit. Professionaliteit is een rol. En heel lang deed ik mijn best om vooral professioneel over te komen. Maar wat als echte professionaliteit juist zit in durven breken, samen dragen, aanwezig en gewoon mens zijn? Aanwezigheid is een staat van zijn. En daar begint heling. Soms gebeurt het stilletjes, zonder aankondiging. In een opleidingsdag die ogenschijnlijk gewoon verloopt, tijdens een oefening waarin we de diepte verkennen, breekt er ineens iets open. Een deelnemer raakt zichtbaar geraakt, haar stem hapert, de tranen wellen op. Ze wil zich groot houden, zoals ze dat al haar hele leven geleerd heeft. Maar haar lichaam vertelt een ander verhaal, een eerlijker verhaal. Eentje dat schreeuwt om gezien te worden. En ik voel: dit is het moment. Niet om iets uit te leggen, maar om er gewoon te zijn. Ik zet alles stil. Niet vanuit controle, maar vanuit respect. De groep voelt het ook, alsof iedereen intuïtief weet: hier gebeurt iets essentieels. Kwetsbaarheid laat zich niet sturen. Het vraagt alleen om ruimte, zachtheid en echte aandacht. We besluiten te gaan opstellen. Niet om een probleem op te lossen, maar om een diepe laag van haar ziel ruimte te geven. Wat zichtbaar wordt, is niet alleen van haar. Het is collectief, herkenbaar. Meerdere deelnemers voelen iets oplichten in zichzelf — een trilling van gedeelde pijn, maar ook van heling. En daar, in die gedeelde bedding, gebeurt er iets magisch. Er ontstaat verbinding. Echte verbinding. Niet vanuit woorden of theorie, maar vanuit het mens-zijn zelf. Ik ben op dat moment geen opleider, geen begeleider, geen ‘weter’. Ik ben een vrouw die aanwezig is bij een andere vrouw. Met open hart, zonder oordeel. En dat blijkt genoeg te zijn. Dít is waarom ik dit werk doe. Omdat op de momenten dat iemand durft te breken, er iets heelt in ons allemaal. Omdat liefde geen techniek nodig heeft. Alleen ogen die echt kijken, harten die durven openen, en mensen die elkaar vasthouden — in stilte, in waarheid. Voor wie voelt: dit is wat klopt. In het traject Jazz en in de opleiding systemisch werk is ruimte voor wat echt is. Voor het niet-weten, het zoeken, het voelen. We werken ervaringsgericht, intuïtief en direct, met beide benen op de grond en het hart open. Of je nu dieper in je eigen patronen wilt kijken of wilt leren hoe je anderen begeleidt, het begint allemaal met durven aanwezig zijn. In jezelf, in het moment, in contact. Geen perfecte methode, geen trucje. Wel bedding, verdieping en echte ontmoeting. Voel je welkom.

Lange tijd had ik een hekel aan betweters. Maar ik ont-dekte dat ik er zelf ook één was… Vooral als het ging over gevoel en denken. Ik was ervan overtuigd dat emotionele pijn altijd begon met een overtuiging. Verander je gedachten, en je gevoel volgt vanzelf. Hans, mijn man dacht daar anders over, maar ik kon het niet uitstaan als hij mijn logica niet volgde. Ik bleef doorgaan, probeerde hem steeds opnieuw te overtuigen. Natuurlijk liep dat op wederzijdse irritaties uit. Totdat ik keihard tegen mezelf aanliep.  Er waren dingen in mijn eigen leven die ik niet kon ‘wegdenken’. Pijn die niet verdween, de pijn die ik als kind al had gevoeld als ik weer eens iets niet begreep. Bijvoorbeeld hoe volwassenen deden. Of lesstof op school. Ik wilde dus uit alle macht alles begrijpen en als ik het dan 'zeker' wist moesten anderen dat ook zo zien.Maar door de confrontatie met Hans drong het tot me door: denken en voelen staan niet los van elkaar!  Sommige dingen moet je niet oplossen, maar doorvoelen. Dat inzicht sloeg in als een bom. Het gaf me niet alleen rust, maar ook een diepere verbinding met mezelf en met anderen. En zeker met Hans ;-) Op dat moment kon ik aan mezelf toegeven; Je bent ook een betweter! Au!   De dans tussen denken en voelen Veel mensen geloven dat denken en voelen twee aparte systemen zijn: als je anders denkt, voel je je anders. Maar het is complexer dan dat. Ze beïnvloeden elkaar continu, in een subtiele wisselwerking.  Gevoelens beïnvloeden gedachten. Soms voel je je verdrietig zonder duidelijke reden. Je brein zoekt dan een verklaring en creëert gedachten zoals: “Ben ik niet goed genoeg?” of “Waarom overkomt mij dit altijd?” Maar vaak is dat verhaal niet de echte oorzaak, alleen een gevolg van het gevoel dat er al was.  Gedachten beïnvloeden gevoelens. Aan de andere kant kunnen overtuigingen wel degelijk gevoelens oproepen. Als je steeds denkt: "Ik ben niet goed genoeg", voel je onzekerheid of verdriet. Maar als iemand je laat inzien dat deze gedachte niet waar is, kan dat gevoel verzachten.  Lichaam en zenuwstelsel spelen een grote rol. Veel emoties ontstaan in het lichaam voordat je er een gedachte bij hebt. Stress, spanning of blijdschap zijn vaak fysieke sensaties. Je brein plakt er achteraf een verhaal op. Soms is dus niet je gedachte de oorzaak, maar simpelweg een lichamelijke reactie.  Niet alles is met denken op te lossen. Pijn moet niet ‘weggeredeneerd’ worden, maar simpelweg gevoeld. Rouw, oude trauma’s of diepe onzekerheden laten zich niet temmen door logisch denken. Daar helpt geen positief mantra tegen, maar wel het toelaten en doorvoelen ervan.  Wat ik heb geleerd Ik zie nu dat mijn behoefte om alles te begrijpen en te verklaren ook een vorm van controle was. Zolang ik het kon analyseren, had ik het gevoel dat ik grip had. Maar echte vrijheid kwam pas toen ik inzag dat niet alles begrepen hoeft te worden. Sommige dingen willen alleen maar ervaren worden. Dus als je jezelf betrapt op eindeloos analyseren, vraag je dan af: probeer ik iets op te lossen met mijn hoofd dat eigenlijk in mijn lichaam gevoeld wil worden? Misschien is het tijd om niet langer te begrijpen, maar te doorvoelen.

Hieronder het verhaal wat mijn dochter Doortje acht jaar na het overlijden van Isabel haar kindje, kan delen. Zo mooi dat ze het nu heeft uitgeschreven. Haar pijn mag voelen. Er mee kan zijn. Ik hoop dat het anderen ook aanmoedigt om te delen, en te voelen dat je niet alleen staat in je verdriet. En dat je het toch alleen moet doen. Ik voel me een trotse en dankbare moeder van deze dappere dochter 💕 Het was 19 januari, een voor mij gewone dag. Ik maakte een filmpje voor mijn broer, die jarig was. Samen met Thijmen zong ik een verjaardagslied, terwijl ik Isabel in mijn armen hield. Om half vijf had ik een afspraak bij het consultatiebureau. Isabel was vier weken oud en moest opnieuw gewogen en gemeten worden. Ik ging alleen met haar. Ze was nog steeds niet boven haar geboortegewicht. De verpleegkundige keek zorgelijk en vond het verstandig dat de huisarts haar zou nakijken. Nog steeds alleen met Isabel reed ik naar de huisarts. Mijn eigen praktijk was al gesloten, dus ik kwam bij een vervangende arts. Ze luisterde naar Isabels hartje en longen en zei dat ze niets bijzonders hoorde. Toch was ze ongerust en wilde ze dat er verder onderzoek werd gedaan in het ziekenhuis. Onderweg belde ik mijn partner om te vertellen dat we naar het ziekenhuis moesten. Ik belde mijn moeder, zodat zij op Thijmen kon passen. Een half uur later zaten we op de spoedeisende hulp. Een jonge assistent-arts hielp ons en sloot Isabels voetje aan op een saturatiemeter. Al snel werd de kinderarts erbij geroepen. Het zag er niet goed uit: haar saturatie was slechts 60%. Op de kinderafdeling werd Isabel aangesloten op allerlei draadjes en plakkers. Er werd een foto gemaakt van haar hartje. De tijd stond stil, maar leek ook in sneltreinvaart voorbij te gaan. Iemand bood me een tosti aan, het was immers allang etenstijd geweest, maar eten kon ik niet. De arts kwam terug. Ik zag de bezorgdheid in zijn ogen. Er was een schaduw te zien op de foto, zei hij. Hij had al contact opgenomen met een oud-studiegenoot die gespecialiseerd was in kinderhartjes in het VU. We zouden direct met de ambulance naar het VU worden gebracht. De kinderarts ging mee voor een warme overdracht. Isabel lag op een brancard in haar maxi-cosi, zo klein, gewikkeld in haar mooie roze omslagdoek. Ik liep ernaast, nog zonder besef van wat dit allemaal betekende. In de ambulance moest ik haar achterlaten bij de verpleegkundige en de arts. In het VU kreeg Isabel een echo. In een aparte kamer kregen we uitleg over wat er te zien was. Een ingewikkeld verhaal, dat ik nu niet eens meer kan navertellen. De arts probeerde het op een positieve manier te brengen. Er moest een hartkatheterisatie worden uitgevoerd om een volledig beeld te krijgen. Dit kon niet in het VU, dus moesten we naar het LUMC in Leiden, een gespecialiseerd kinderziekenhuis. Daar liggen toch alleen de echt zieke kindjes? Heb ik dan ook een heel ziek kindje? Het besef was er niet. We mochten overnachten in het Ronald McDonald Huis. Het was al tien uur ‘s avonds. Hoe onnatuurlijk is het om je baby daar achter te laten? Je vier weken oude baby aan onbekende handen over te geven. In het Ronald McDonald Huis belde ik mijn moeder huilend op. Het zag er niet goed uit. Dit gebeurt toch alleen bij anderen? Na een onrustige nacht liepen we terug naar het VU. In de ambulance naar Leiden voelde ik de bezorgdheid van de artsen en verplegers. Ik ving op dat er met lichte spoed gereden moest worden. In Leiden aangekomen, werd ons uitgelegd wat ze gingen doen. Isabel zou na de katheterisatie aan de beademing terugkomen. We moesten wachten. De tijd kroop voorbij. Waarom Isabel? Waarom mijn baby? Toch bleef ik hoopvol. Tegenwoordig kunnen ze toch alles opereren? Een verpleegkundige kwam ons halen. Mijn moeder ging mee, voor een extra paar oren. We kwamen een kamertje binnen. Er stond al een doos tissues en een fles water klaar. Eigenlijk wist ik het toen al. De arts die de hartkatheterisatie had uitgevoerd, had moeite met haar woorden. En toen kwamen ze: “We kunnen niets meer voor haar doen.” Haar longslagader was slechts één millimeter breed. Er kwam niets doorheen. Ze konden haar niet opereren. Mijn moeder stelde vragen, maar ik hoorde niets meer. Ik kon alleen huilen. Mijn baby ging dood. Mijn lieve, knappe droombaby. Er werd een kamer vrijgemaakt voor familie. Iedereen kwam meteen naar Leiden, voor mij, voor mijn baby. Iedereen nam afscheid, want de artsen wisten niet of ze nog zou leven zodra de beademing werd gestopt. Daarom stelden we dat moment uit tot de volgende dag. Zodat we nog even van haar konden genieten. De dagen vervaagden. We sliepen op de IC bij Isabel, terwijl mijn moeder en Hans met Thijmen in het Ronald McDonald Huis verbleven. De artsen waren verbaasd over hoe sterk Isabel was. We mochten naar huis, maar ik durfde niet. Het idee dat ze thuis zou overlijden vond ik ondraaglijk. We gingen eerst terug naar het ziekenhuis in Alkmaar. In de ambulance hoorde ik de broeder bellen: “Haal mij hierna maar van de planning, dit is te heftig. Ik moet een baby wegbrengen die doodgaat.” Dat raakte me. Dit was echt. In Alkmaar werd alles gedaan om het ons zo comfortabel mogelijk te maken. Iedereen was zo lief. Maar ik kon niet meer huilen. Er moest zoveel geregeld worden: de uitvaart, de muziek. Dagen vervaagden tot één lange, eindeloze dag. Een arts raadde ons aan om thuis te zijn met Isabel. Er bestond kinderthuiszorg, iets waarvan ik nooit had gehoord. Dus gingen we weer met de ambulance naar huis. Drie lieve verpleegkundigen zorgden voor Isabel, zodat ze geen pijn had. Ze kreeg morfine. Ik trok haar schone kleertjes aan. Ze was zo vermagerd, zo slap. Hartverscheurend om haar zo te zien. Familie kwam langs om afscheid te nemen. Niemand wist hoe lang ze nog had. Op 28 januari werd Isabel onrustig, om tien uur ‘s avonds. De kinderthuiszorg bleef bij ons. Het was doodeng om haar zo te zien. Mijn sterke meisje vocht de hele nacht. Ik durfde niet eens naar de wc, bang dat ze zou overlijden als ik weg was. Om zes uur ‘s ochtends belde ik mijn moeder: “Je moet komen, Isabel gaat dood.” Thijmen lag boven te slapen. Ik wilde niet dat hij alles zou meemaken. Rond half acht overleed Isabel in mijn armen. Dit was het. Haar laatste adem. Maar wat was het mooi dat mijn moeder erbij was. Thijmen werd pas om half tien wakker, iets wat hij anders nooit deed. Alsof hij het voelde. Op 29 januari overleed mijn prachtige dochter. Isabel, mijn knappe baby. Dit hele verhaal gaat elke dag rond deze tijd door mijn hoofd. Een verhaal waarvan ik de details echt niet allemaal meer weet na 8 jaar. Wel weet ik nu dat het gemis niet minder wordt of de pijn minder. Het blijft voor altijd. Net zoals zij altijd blijft. Isabel is mijn tweede kindje. En dat zal altijd zo zijn.

Systemisch medium, Opleider familieopstellingen en systemisch werken, opstellingendagen, Stilte retraite in Gent, complementair -psychosociaal therapeut De Rijp, Noord-Holland, JAZZ Je Authentieke Zelf Zijn Mijn naam is Sonja. Systemisch medium, opleider in systemisch werk en familieopstellingen, begeleider van opstellingen, verdiepende workshops en intuïtief therapeut in innerlijk werk. Ik werk met mensen die verlangen naar helderheid, bevrijding en realiteit. Geen kant-en-klaar stappenplan naar geluk, wel een uitnodiging tot diep zelfonderzoek. Dat kan best confronterend zijn. Maar vastzitten in oude patronen, systemen of overtuigingen is vaak veel pijnlijker. In alles wat ik doe, begeleid ik je terug naar jouw essentie. Zacht als het kan, scherp als het nodig is. Je bent van harte welkom. Precies zoals je bent. Wat kan ik voor je doen? Deze retraite is een reis naar binnen waarin stilte wordt afgewisseld met geleide meditatie, inzichtgevende oefeningen, familieopstellingen en systemisch werk. Stilte... Een liefdevol cadeau aan jezelf wanneer je op zoek bent naar verbinding, voeding, verdieping en onvoorwaardelijke liefde. Stilteretraite in Gent Meer informatie Anker 1 Systemisch werk en familieopstellingen GEACCREDITEERDE OPLEIDING GRO Start oktober 2025 spiritueel en intuïtief Meer informatie JAZZ Je Authentieke Zelf Zijn Ont-dek wie je werkelijk bent! Meer informatie Opstellingendag maximaal 6 plaatsen voor een eigen opstelling en 8 plaatsen voor resonanten Breng je eigen thema in Meer informatie Stilteretraite in Gent Kom tot inzicht en rust! 19,20,21 en 22 september 2025 Meer informatie Essentie en Impact Exclusieve en individuele coaching Uit je bullshit naar je essentie Meer informatie Blog Lees hier mijn persoonlijke verhalen en inzichten. Veel plezier! Meer informatie "Je hoeft niets toe te voegen om heel te zijn. Alleen af te pellen wat je niet bent." Over Sonja Ik had een slecht zelfbeeld en weinig zelfvertrouwen. Van zelfliefde had ik nog nooit gehoord. Ik onderdrukte mijn gevoel en mijn destructieve gedrag met man en macht, zodat niemand het kon zien. En ik probeerde te zijn zoals ik dacht dat het hoorde, zoals ik dacht dat er van me verwacht werd. Maar vanbinnen had ik vragen. Grote vragen. Wie ben ik? Wat doe ik hier? Waarom overkomt dit mij? Wat wil ik eigenlijk écht? Later begreep ik: dit waren de eerste stappen op mijn spirituele reis. Op weg naar bewust Zijn. Door opleidingen te volgen zoals Enneagram Integratiekunde, De Reversiemethode, Gezins- en Kindercoaching, mediumschap en verschillende zelfontwikkelingstrajecten, ontdekte ik mijn onderdrukte delen. Ik ging werken met familieopstellingen, systemisch werk, The Work van Byron Katie, Dzogchen (Tibetaans boeddhisme) en Human Design (ik ben een Reflector, voor wie dat iets zegt). Ik begon te zien dat mijn onbewuste, destructieve overtuigingen zoals “ik ben niet goed genoeg” voortkwamen uit wat ik geloofde in mijn jeugd. Uit onverwerkte emoties. Uit patronen uit mijn familiesysteem. Door te doorvoelen wat ik eerder wegdrukte, door te ervaren en toe te laten wat er al lang was, ben ik gestopt met vechten, projecteren en ontkennen. Dat was confronterend. En kwetsbaar. Maar ik hield mezelf voor: ik val niet uit elkaar. En dat klopte. Nu zit ik lekker in mijn vel. (Soms ook niet. En dat is dan ook oké.) Ik ben blij met mezelf. Met het leven. Er is vrede. In mij. En met de wereld om me heen. Mijn zoektocht is tot rust gekomen. Ik heb geleerd dat alles wat ik ervaar, en hoe ik naar de dingen kijk, slechts een reflectie is van mijn eigen denken. Ik ben het. Altijd al geweest. Sonja “Een coach kan een cliënt niet voeren langs de weg die hij zelf niet heeft afgelegd.” -John Bradshaw- Wil je meer informatie? Stuur hier je bericht. Erwin Boersma: Ik was door bevriende (mede)ondernemer gevraagd om eens mee te gaan naar een familie opstelling dag bij de “spiritueel coach” . Zijn uitnodiging maakte mij enthousiaster dan het label spiritueel coach, moet ik in alle eerlijkheid zeggen. Het feit dat ik nog nooit een vliegend tapijt of yogamatje had bestuurd tezamen met dat hij al erg enthousiast was (gezien zijn eerdere ervaringen), maakte dat ik het een kans wilde geven. En bovendien een mooie kans om uitging te geven aan de intentie dat we sowieso een leuke dag samen zouden beleven. Maar ook hier bleek niets werkelijk te zijn wat het lijkt. Ik heb Sonja als een liefdesvolle, warme maar zeer zeker ook nuchtere professionele begeleider ervaren. En inmiddels meerdere opstellingen verder, ook eentje die de restsporen van ego/weerstand haarfijn en toch vertrouwd bloot weet te leggen met haar expertise en vooral ervaring. Al heel snel mocht & kon ik ervaren dat hier een vrouw met doorleefde levenservaring aan het werk was. Iemand die niet alleen haar kennis uit boeken, oneindige cursussen of spiritueel clubjes had opgedaan met de gedachte “zo kan ik mooi mijn eigen mislukte leven alsnog kloppend krijgen met kaarten, engelenboodschappen en allerlei middelen & stimuli van buitenaf”. Meer iemand die (ook) van haar shit, mest heeft weten te maken en zo het tuintje ook in mijn hart meer heeft laten bloeien. Door haar inzicht, ervaring en intuïtie (spiritueel dan toch ?) op deze unieke wijze te delen is zij (mij) in staat (gebleken) innerlijke rust te vermenigvuldigen. Iets was niet gespeeld kan worden maar wel kan Zijn. Nee dit was en is het leven zelf, terug verwijzend naar de kern, naar wie je zelf bent, naar daar waar de weerstand zit. Teneinde vrijheid en ruimte in Zijn(skwaliteit) te (her)ontdekken. Voor mij is Sonja een witte raaf; eentje met ongedwongen missie die mij dichter brengt naar de kern van het bestaan. Maar ook trauma’s heb ik haar met met veel compassie zien aanraken. Al met al zou ik het zelf nog altijd geen spiritueel coach noemen/labelen want in slechts mijn beperkte beleving doe je Sonja daar gigantisch te kort mee. Het probleem wat daarmee direct ontstaat is; hoe zou je het dan wel noemen? Taal blijft duaal waardoor ook ik het niet objectief juist kan labelen maar een doorgewinterde verwijzer naar de stilte(innerlijke rust) zou er het dichtste bijkomen. Oh ja en een kosmische stofzuiger voor ego restsporen en weerstand, maar dat klinkt dan weer zo zweverig niet? ;-) REVIEW: Ik ben geïnterviewd door Bianca over systemisch werk en familieopstellingen. Wil je deze aflevering beluisteren, klik dan op de foto. Je wordt doorgelinkt naar Spotify Bianca: We duiken in deze aflevering de wereld van systemisch werk en familie-opstellingen in. Sonja is spiritueel coach, maar het meest nuchtere mens dat ik ooit ontmoette. Een heerlijke combinatie voor mij. Ze legt uit wat een familie-opstelling is, welke regels je hierbij in acht moet nemen en we bespreken het effect van het opstellen. Oh, ik raak er alweer zo enthousiast van! Mocht jij geïnspireerd zijn na de podcast? Twijfel niet langer en ga het doen. Ik beloof je dat het je heel veel op zal leveren. REVIEW Na een dag vol met familie opstellingen onder zeer deskundige begeleiding van Sonja, ging ik moe en voldaan naar huis. Wat een ervaring, wat kunnen zaken toch mislopen zonder dat je je eigenlijk bewust bent waar dat in zit. Mijn respect en een diepe buiging voor Sonja. Er kwamen een behoorlijk aantal zeer ingewikkelde opstellingen voorbij. Met uitkomsten en inzichten die normaal na jaren begeleiding nog niet duidelijk zouden zijn geworden. En ook op vraagstukken zoals waarom voel ik mij op m'n werk of bij een zeker persoon ongemakkelijk, kwamen punten naar voren waar een iemand nog nimmer bij stilgestaan had. Dank je wel voor deze mooie ervaring, ik kan jou van harte aanbevelen. Christine van Beek

Het systeem Een familie wordt als een systeem gezien met een eigen dynamiek. Een systeem kan zichtbaar en tastbaar gemaakt worden door personen op te stellen in de ruimte. Opstellingen maken verstoorde verhoudingen in het systeem inzichtelijk en tastbaar. Het systeem Een familie is niet zomaar een verzameling mensen. Het is een levend systeem met een eigen dynamiek, eigen wetten en onzichtbare lijnen. Door mensen of voorwerpen op te stellen in de ruimte, maken we dat systeem zichtbaar. We voelen waar de energie stroomt — en waar niet. We zien waar de verhoudingen verstoord zijn, waar liefde vastzit, en wat onbewust wordt gedragen. Elk systeem beweegt zich volgens drie onderliggende principes: Iedereen hoort erbij. Elk lid van het systeem heeft recht op een plek. Op erkenning, op gezien worden. Er is een natuurlijke ordening. Iedereen heeft zijn plek in de tijd en in de lijn. Bijvoorbeeld: ouders boven kinderen. Er is balans tussen geven en ontvangen. Als die balans zoek is, raakt de liefde uit evenwicht. Wanneer deze principes verstoord raken, bijvoorbeeld als iemand wordt buitengesloten, verzwegen of vergeten, ontstaat er spanning in het systeem. Uit diepe loyaliteit proberen we die spanning te herstellen. Vaak onbewust. We dragen wat niet van ons is, gaan op de plek van een ander staan, of raken verstrikt in emoties die we niet begrijpen. Dan voelen we ons onrustig, onzeker, uit verbinding. Keuzes maken wordt moeilijk. We verliezen de grond onder onze voeten. Wat doet een opstelling? Een opstelling laat zien wat je zelf (nog) niet kunt zien. Wat doorvoeld wil worden. Wat vastzit. Wat gezien wil worden, zodat het kan bewegen. In een opstelling werken we met een lichamelijk, energetisch en emotioneel veld. Representanten (mensen of voorwerpen) geven vorm aan jouw innerlijke systeem. Dat veld spreekt. Zonder woorden. Opstellingen zijn niet nieuw. Ze lijken op oude rituelen die al eeuwenlang bestaan bij oervolkeren. Want de ziel herkent dit werk. Je lijf herkent het. Het systeem zelf weet wat er nodig is om te helen. Zodra ‘wat is’ wordt erkend, kan er iets verschuiven. Niet vanuit het hoofd, maar van binnenuit. Wat vastzat, komt weer in beweging. En wie zijn plek nog niet had, vindt die vaak eindelijk terug. De balans herstelt zich. De liefde kan weer stromen.

Deze weekend retraite op Texel is een reis naar binnen waarin stilte wordt afgewisseld met geleide meditatie, inzichtgevende oefeningen, familieopstellingen en systemisch werk. Een 7-daagse retraite aan de rand van het prachtige natuurgebied het Dwingelderveld in Dwingeloo met Sonja Elferink. 24-30 november 2018 The wound is de place where the light enters you -Rumi- STILTE MET SONJA Retraite in een prachtige abdij in Gent 13,14,15 en16 septemb er 2024 Zij gingen je voor... Lieverd, Aan het "voelen" in stilte na de drie dagen Texel. Met zoveel spanning heen, achteraf zo niet nodig. Het was intens, liefdevol, zeer heftig maar oh zo mooi. Wat een verhalen en opstellingen. Met twaalf vreemden....en toch gelijk gestemden. Lieve Son, met zoveel warmte, liefde, wijsheid en soms recht voor zijn raap heb jij naast, voor en achter ons gestaan. Met die warme hand in mijn rug. De plek en het bankje op de Dijk, uitkijkend over de zee was letterlijk de mooiste spiegel. Dank voor de inzichten, de liefde, de warmte, de confrontaties. Het was allemaal "gewoon" mooi!!! Warme knuffel Wen